آئین مستان

هر صبح چهارشنبه مقیم تو می شوم

از زائران صبح نسیم تو می شوم

روزی اگر به طور مرا راهیم كنند

سوگند می خورم كه كلیم تو می شوم

وقتی كه از محله ی ما می كنی عبور

كوچه نشین دست كریم تو می شوم

در پشت بام گنبد زرد و طلائیت

مثل كبوتران حریم تو می شوم

كم كم در ابتدای خیابان كاظمین

دارم همان گدای قدیم تو می شوم

بخشنده تو، خدای کرم تو

جواد تو، ابن الرضا تو

حضرت باب المراد تو

وقتی بساط عشق بازی چیده می شد

سجاده ی سبزی کنارش دیده می شد

یک پیرِ عاشق با دعای مستجابش

در امتحانِ عاشقی سنجیده می شد

صبرش اگر چه شُهره ی هفت آسمان بود

گه گاهی از زخم زبان رنجیده می شد

گویا دوباره کوثری در بین راه است

کم کم سحر شام دل غمدیده می شد

از نور زهراییِ این  فرزند خورشید

طومار غربت در جهان برچیده می شد

دانید این اسطوره ی دلدادگی کیست؟

در آسمان ها این چنین نامیده می شد

او کیست؟ آقازاده ی شمس الشموس است

آرامش جان و دلِ سلطان طوس است

او مثل نوری جلوه کرد و بهترین شد

همچون رسول الله پیغمبر ترین شد

از آسمان ها آمد و جاری تر از اشک

مانند زهرا مادرش کوثرترین شد

سر تا به پایش بود توحید مجسم

بر باده ی رب الکرم ساغر ترین شد

او چند سالی گر چه مهمان بود ما را

اما تجلی کرد و نام آور ترین شد

بر تار گیسویش گره خورده دل ما

این شاه زاده، تک پسر، دلبرترین شد

شد زنده یاد یوسف لیلا دوباره

ابن الرضا بود و علی اکبر ترین شد

در چند جایی که عیان شد غیرت او

با نام زهرا مادرش حیدر ترین شد

فرمود بابایش از او بهتر نباشد

مولودی از او با برکت تر نباشد

او آمد و ابن الرضایی کرد ما را

از برکت نامش خدایی کرد ما را

مُشتی ز خاکیم و قدم بر ما نهاد و

تا عرش برد و کبریایی کرد ما را

صوت دل آرای مناجاتش سحر ها

سر مست جانان و هوایی کرد ما را

بوسیدن خال رطب دارش در این ماه

مهمان بزم با صفایی کرد ما را

یک قطره ی اشک از کنار سفره ی او

هر نیمه ی شب مردی بکایی کرد ما را

از گوشه ی صحن و سرای کاظمینش

مست حسین و کربلایی کرد ما را

نیمه نگاه اوست تسکین الفؤادم

مست امیر کاظمین، عبدالجوادم